[Oczami
Josephine, lotnisko w Salzburgu]
W końcu
w moim mieście. Razem z kadrą rozdzieliliśmy się w Innsbrucku, bo tam w końcu
mieszkają skoczkowie. Po całych zajściach jakie miały miejsce na konkursie mam
ich już po dziurki w nosie. Wreszcie przez ponad 5 miesięcy nie będę ich
widzieć. Zregeneruje się, odpocznę i odetchnę. Może w końcu znajdę czas by
odnaleźć dawną siebie. Wiem, że na pewno muszę się spotkać z Amy, choćby nawet
zaraz. Wychodzę z taksówki, która podwiozła mnie pod blok. Płacę miłemu mężczyźnie
i wchodzę do mojego mieszkania. W końcu
dom. I byłoby dobrze, gdyby nie mój grający telefon – Gregor. Czego on do cholery może chcieć?!
-Tak? –
odebrałam.
-Cześć
Josephine. Tęsknisz już za nami? – zapytał z nadzieją w głosie.
-Wiesz
co, Greg? Nie myślałam, że jesteś taki głupi żeby zadzwonić do mnie i zapytać się czy już za wami tęsknie po trzech godzinach rozłąki. – zaśmiałam się i usłyszałam,
że w słuchawce też słychać jakieś chichoty.
-Wszyscy
cię słuchają więc uważaj na słowa. –zareagował tak samo jak ja. To dlatego ich tam słyszałam. – To co,
tęsknisz?
-No
oczywiście, że tak. Boże, umieram z tęsknoty za pięcioma debilami, którzy nie
umieją się żegnać! – odparłam sarkastycznie.
-Och,
dzięki za twój jakże niewyczuwalny sarkazm, kobieto. – odzywa się tym razem
Stefan.
Kobieto? Nie było lepszych
ksywek?
-Dobra chłopaki muszę już kończyć.
Schlieri, zadzwoń do mnie później, proszę. – ostatnie słowo powiedziałam jakby
tylko do niego. Jakbym się bała… a może tak naprawdę jest?
-Nie ma
sprawy. Uważaj na siebie Josephine. – pożegnał się z troską w głosie.
Nacisnęłam czerwoną słuchawkę i nagle przypomniał mi się Hayboeck. Ciągle
miałam go przed oczami i nie mogłam go stamtąd wygonić. Po prysznicu udałam się
w końcu do mojego łóżka i usnęłam.
***
Dzień
ładnie zapowiadał. No własnie „zapowiadał”, bo popołudniu zaczęło lać. Dla mnie
nie było w tym problemu. Mogłam sobie pooglądać telewizję, popatrzeć za okno, poczytać
książkę, zadzwonić… albo wypełniać jakieś głupie papiery dla Kuttina. Tak
wyglądał mój dzień, gdy nagle odezwał się telefon.
-Tak,
słucham?
-Cześć,
Jose.- to był on. Słyszałam w jego głosie skruchę. Zaraz, skąd on ma mój
numer!?
-Cześć,
Michi.- syknęłam. Nie miałam ochoty z nim rozmawiać, w dodatku przez telefon.
-Coś się
stało?- wiedziałam, że teraz marszczy brwi w ten zabawny sposób, ale nie było
mi do śmiechu.
-Nic
takiego. Nie mam czasu, chcesz mi powiedzieć o czymś ważnym, czy mogę wracać do
tej zasranej papierkowej roboty!?- teraz wybuchłam. Nie chciałam go słuchać.
Oj wybuchłaś, wybuchłaś. Nieźle.
Nie wiedziałam, że jesteś taka dla mężczyzny swoich snów.
-Chciałem tylko z tobą porozmawiać,
ale widzę, że jesteś zajęta.- przez chwilę się zawahał. – Cześć.- zasmucił
się. Dało się to usłyszeć.
-Cześć.-
rozłączyłam się i rzuciłam telefon na biurko. Oparłam się o oparcie krzesła i
zasłoniłam dłońmi usta. Mało co nie doprowadziłam się do płaczu.
Laska, jesteś podobno twarda i
żaden mężczyzna cię nie złamie.
Tylko,
że to nie jest „jakiś” to jest „ten”…
***
[Oczami
Michaela, mieszkanie w Innsbrucku]
Rozłączyła
się… co mam teraz robić. Co się jej takiego stało, że tak się na mnie
zdenerwowała?
Pewnie dowiedziała się o
zakładzie deklu…
To niemożliwe.
Niemcy, by jej nie powiedzieli, nie są tacy. Chyba, że Gregor coś podsłuchał.
Albo sama usłyszała! Słuchasz
mnie w ogóle? Może gdzieś głośno rozmawialiście, czy coś?
Sam nie
wiem…
Mamy zwycięzcę niewyparzonego
języka! Michael Hayboeck! Brawooo!
Zamknij się
już. Jesteś idiotą…
Jestem tobą, więc ty się zamknij.
Jeżeli chcesz żebym o niej nie gadał przestań o niej myśleć.
Tylko,
że ja nie potrafię. Wpadłem po dziurki w nosie…
Michi się zakochał, nie wierzę…
Tak
zakochałem się, ale miłość to
cholernie podłe uczucie…
***
Dochodził
wieczór, a ja nadal siedziałem na kanapie z drugą butelką wódki. Odłożyłem ją
na drewniany stolik, który stał przede mną i schowałem twarz w dłonie. Co ona
ze mną zrobiła? Nigdy nie zakochałem się tak poważnie jak teraz. Nie mogę nic
zrobić, bo ona pojawia się w moich myślach. W dodatku jest jakaś niemiła. Może
naprawdę usłyszała o tym zakładzie. Tylko jest jedno pytanie: Jak? Przecież
trzymałem język za zębami. Byłem już nieźle wstawiony, gdy usłyszałem dzwonek
do drzwi. Ruszyłem do nich chwiejnym krokiem i przekręciłem zamek. Niewiele
mogłem zobaczyć, ale wydawało mi się, że to Stefan.
-Stary,
co ty ze sobą zrobiłeś?- tak to był on, chyba bardzo wkurzony. – Nie odbierasz
telefonu, zamykasz się w domu i jeszcze pijesz. Co jest?- zaprowadził mnie do
kanapy uprzednio zamykając za sobą drzwi.
-Zapytaj
się jej. To wszystko przez nią. Ona doprowadziła mnie do takiego stanu. Stefan
ja chcę o niej zapomnieć,- przez chwilę się zawahałem.- ale ją kocham.
-Masz rację.
O miłości nie zapomnisz, nie uciekniesz od niej, ale- teraz to on przez chwilę
się zastanawiał co powiedzieć- musisz z nią pogadać. Pojechać do niej. Nie możesz
tego tak zostawić, nie teraz kiedy ją zraniłeś.- widziałem ból w jego oczach.
-Jak
to?- zdziwiłem się.- Ale skąd ty wiesz,
że ją zraniłem?- byłem zdezorientowany. O co mu chodziło?
-Powiedziała
nam o zakładzie. Była bliska płaczu, Michi. Ty naprawdę się jej podobasz, tylko
wykorzystałeś ją i trudno będzie ci odzyskać jej zaufanie,- westchnął- ale
musisz się starać. Musisz być silny, Michael.-zakończył swój monolog.
-A więc
o to jej chodziło.- pomyślałem na głos, nie patrząc się na Krafta.
-O co?-
jego zdziwienie sięgało zenitu.
-Zadzwoniłem
dzisiaj do niej ale ona od razu zaczęła być nieprzyjemna. Przez cały dzień
zastanawiałem się o co może jej chodzić i…-zatrzymałem się.
-… i
teraz już wiesz.- dokończył za mnie Stefan. Przytaknąłem głową.- Dobra, stary.
Nie możesz się załamywać. Pojutrze do niej pojedziesz, tylko musisz się ogarnąć.
Pomożemy ci, ale musisz to powiedzieć Gregorowi, jest jej najlepszym przyjacielem.
Może ci pomoże w tej sytuacji.
-Zwariowałeś!?
Jeśli się dowie to mnie zabije!- zdenerwowałem się.
-Prędzej
czy później i tak się od niej dowie. Przecież są nierozłączni. Albo do niej
przyjedzie, albo zadzwoni. Josephine tak samo. Od tego nie uciekniesz Hayboeck.
Wpadłeś w sidła.
Teraz kompletnie się załamałem. Przejechałem ręką po włosach i wypuściłem powietrze z
ust.
-Idź do łazienki się umyć, bo śmierdzisz wódką.- na jego twarzy dało się zauważyć
słaby uśmiech otuchy.- Potem spać.
-Stefan.-
rzuciłem jeszcze.
-Tak?-
wychylił się zza filaru.
-Dziękuję.-
Podszedłem do niego i przytuliłem się.- Tyle dla mnie robisz. Zamiast siedzieć
w domu i spać to przyjeżdżasz tutaj i mi pomagasz.
-Taka
jest przyjaźń.
Oderwałem
się od niego i ruszyłem w kierunku
łazienki. Po wyjściu spod prysznica poszedłem do łóżka i tam oddałem się w
ramiona Morfeusza.
--------------------------------------------------------------------------------
Witam z powrotem! Nie wiem czy ktoś to w ogóle czyta, ale ok xD
Wczoraj wróciłam z LGP. To było cudowne. Ta atmosfera, wyniki i emocje. Niesamowite. Chcę juz tam wrócić.
Mam pomysł żeby zacząć pisać nowe opowiadanie. W Wiśle zauroczyłam się Norwegami i dwoma z głównych bohaterów będą własnie oni. Co sądzicie? :)
Myślicie, że Michaelowi uda się odzyskać zaufanie Josephine?
Napiszcie swoje teorie w komentarzach! :)))))
Do następnego! :))
CZYTASZ?=KOMENTUJESZ
KAŻDY KOMENTARZ TO MOTYWACJA DO DALSZEJ PRACY! :)
